Wieczor…
Jednak mimo tego slonce nadal wisialo wysoko na niebiesklonie,
opromieniając
wszystko w około. Co sprawilalo ze było duszno i parno. Ani kropli
deszczu… Ani lekkiego wiaterku, po prostu istna susza panowala
wlasnie w wiosce ukrytej w lisciach. Mieszkancy calymi dniami
chodzili z butelkami wody w reku, popijając ja co chwile. Lecz nie
wszystkim odpowiadala woda, wiec znaleźli zupełnie inny sposób na
zbicie upalo… A mianowicie w ogole nie wychodzili ze swoich
domostw, jedynie przesiadywali w chlodnych pomieszczeniach domu, aby
nie nabawic się niepotrzebnie udaru lub nawet czegos gorszego. Ulice
wioski były zupełnie opustoszale, tylko co jakis czas było widac,
jak ktos wyszedl do sklepu po jakas żywność, ze względu na to ze
w domowej spizarni czegos zabraklo. Lecz była jedna osoba, która
spokojnie szla glowna ulica Konohy nie przejmując się w ogole
panującym upalem. Pomimo ze po jej twarzy spływały male kropelki
poty, a pare rozowych kosmykow włosów przykleilo się do jej
polikow, ona nie zawracala sobie tym glowy. Na jej lewym ramieniu
widniał czarny znak, symbolizujący czlonkostwo w ANBU, z którego
była dumna. Gdy Tsunade dala jej wybór pare lat temu, miedzy praca
w szpitalu a dolaczeniem do oddzialu specjalnego, wybrala ta opcje
druga… Dlaczego? Dobre pytanie… Ale możliwe ze wolala pomagac
konającym na polu bitwy, niż w szpitalu, jednak jest jeszcze
nieustajaca walka, z która spotykala się niemalże na każdej
misji. Lubi walczyc i jest w tym niezla… Może to były te dwa
powody, po których podjęła swoja decyzje? Calkiem możliwe… Szla
wolnym krokiem w strone dużego budynku, w którym przebywala
starszyzna i naj prawdopodobniej już na nia czekali… wlasnie
czekali… tylko po co? Nie rozumiala tego… To będzie jej pierwszy
raz gdy wkroczy do tego budynku, a także pierwszy raz gdy będzie
rozmawiac z nimi. Od kad tylko siega pamięcią, oni jedynie
rozmawiali miedzy soba, lub z Hokage, która miala ich już dosc, a
szczególnie ich wtracania się w poszczególne sprawy, czy
naciskanie na jej decyzje. W jej glowie jak na razie kłębiło się
tylko jedno pytanie… „Dlaczego ja tam ide?!” Nie pojmowala
tego… W ogole nawet nie przychodzila jej do glowy żadna racjonalna
odpowiedz. W pewnym momencie, miala już zawrocic i skierowac się z
powrotem w strone swojego domu, gdzie czekal na nia nazyczony, ponoc
z mala niespodzianka. Lecz szybko odrzucila ta mysl, pokusa
dowiedzenia się tego czego chce od niej starszyzna była silniejsza…
Była już prawie u celu, duzy bialy gmach budynku było widac już
od jakiegos czasu, jednak ona dopiero teraz na niego spojrzala,
uświadamiając sobie jak blisko jest poznania odpowiedzi na swoje
dotychczasowe pytanie. O dziwo przyspieszyla kroku, aby mieć ta
rozmowe już za soba i po chwili znalazla się na marmurowych
schodach prowadzacych prosto do ich gabinetu, jak przypuszczala.
Wchodzac po dwa stopnie, znalazla się przed dużymi drewnianymi
drzwiami po jakiejs minucie i bez zadnego wahania, podniosla swoja
zacisnieta dln do gory, po czym zapukala w drewno przed soba. W
odpowiedzi usłyszała jedynie ostre „proszę!” na co zareagowala
od razu, naciskając dlonia na klamke i otwierajac drzwi. Tak jak
przypuszczala wczesniej, oni już na nia czekali. Spojrzala na wielki
drewniany zegar, ze zlotymi wstawkami, który stal pod sciane, po jej
prawej. Zlote wskazowki wskazywaly rowno godzine 19, tak jak się
umawiali.
-
Umiesz dotrzymac godziny spotkania, bardzo dobrze. – skomentowala
starsza kobieta siedzaca na dużej czerwonej kanapie, która
znajdowala się po srodku pomieszczenia, a obok niej siedział
kolejny członek starszyzny. Natomiast Danzou jako jedyny stal obok
okna, i był odwrócony do niej tylem, a swój przyćmiony wzrok miał
skierowany na wioska i na okalające ja tereny. Tak jakby szukal
czegos.
-
A wiec o czym chcieliście porozmawiac? – spytala lekko znudzona,
najwidoczniej nie za bardzo chcialo jej się tu siedzieć, co w stu
procentach zgadzalo się z prawda
-
Nie idz w slady swojej nauczycielki i nie bądź arogancka. –
powiedziala ostro ta sama kobieta, na co na twarzy rozowo wlosej,
pojawil się nieznaczny grymas – A wezwana zostałaś tutaj nie bez
powodu. – dodala
-
Slyszalem ze wychodzisz za maz niedługo. – powiedział mezczyna
siedzący obok tej starej „jedzy” która poczula przed chwila
zielono oka
-
Dokladnie, jeszcze tylko pozostalo ustalic date slubu i zaczac
przygotowania. – odpowiedziala z lekka ironia, bo nie miala
zielonego pojecia po co rozmawiaja o jej zaręczynach
-
W obecnej sytuacji dobrze się sklada. Doszly mnie dzisiaj sluchy ze
Sai już dzisiaj zabukowal date slubu w kaplicy Shinto, za dwa
tygodnie. – wtrąciła kobieta
~
A wiec to miala być ta niespodzianka. ~ przelecialo jej przez mysl,
jednak nie czekala na dalsza wypowiedz któregoś członka rady,
tylko sama postanowila się ponownie odezwac…
-
Może od razu powiecie o co chodzi, a nie będziecie wypytywac o moje
zycie prywatne? Bo nie sadze, ze wzywaliscie mnie tylko po to aby
pogawędzić sobie o moim slubie. – powiedziala aroganckim tonem,
od którego nie mogla się powstrzymac, bo nie rozumiala w co oni w
tej chwili Graja
-
Mowilam ci już… - zaczęła ostro kobieta, prawdopodobnie próbując
przypomniec jej o upominajacych slowach, którymi kilka minut temu ja
uraczyla, lecz mezczyzna stojacy pod oknem, wtrącił się jej w
zdanie, wyczuwając napieta atmosfere, która niedługo by
eksplodowala…
-
Haruno Sakura, masz swietne osiągnięcia i kwalifikacje. Z wszelkich
raportow wynika ze jestes bezkonkurencyjnie najlepsza kunoichi jak i
medic-ninja, jakim kiedy kolwiek nasza wioska miala. Z czego jesteśmy
niezmiernie dumni. Jednak w tej chwili znaleźliśmy się w dosc
trudnej sytuacji... – powiedział, spoglądając na dwoch innych
członków starszyzny, komunikując się przy tym samym, aby upewnic
się czy przyszedl już odpowiedni czas - …która zmusza nas do
zrobienia czegos, czego w normalnie sytuacji nigdy byśmy nie
uczynili. Jednak mimo tego ze podjęliśmy pewne srodki to i tak nie
udalo nam się zapobiec, tego, do czego doszlo kilka dni temu.
Niestety ale dzisiejsze czasy i obecna sytuacja zmusila nas do
zrobienia pewnej ofiary, aby pozbyc się zagrozenia jakie grozi
wlasnie wiosce i wszystkim jej mieszkancom. A ta ofiara jestes ty, a
dokładniej mówiąc twoja przyszłość… - kunoichi zamarla na te
slowa, ona miałaby być jakas glupia ofiara? Wlasnie teraz gdy
wszystko zaczęło się układać? Przeklinala się w myslach, ze nie
zawróciła gdy tu szla. Jednak o dziwo nie przerwala jego
wypowiedzi, bo widziala ze jeszcze nie skończył, a wolala zrobic
awanture pozniej, po jego wypowiedzi, może przynajmniej wtedy
starsza kobieta by nie czepiala się jej zachowania i tonu glosu
jakim mowi - …twój slub się odbedzie, lecz panem młodym nie
będzie, mój były wychowanek tylko kto inny. – teraz już nie
wytrzymala, nie dosc ze wlasnie rujnuja jej zycie, to także i Sai’a…
jednak również i mężczyzny z którym wedlug nich miala się
związać, bo ona nie da mu zyc…
-
WY CHYBA SOBIE KPICIE!!!! ZE NIBY JA MIALABYM ODWOLAC ZARECZYZNY Z
SAI’EM TYLKO PO TO ABY SPELNIC WASZA ZACHCIANKE?!?!?!!?!?!?
TSUNADE-SAMA SIĘ NA TO NIGDY NIE ZGODZI!!!!!!! – krzyczala, nerwy
wzięły nad nia gore, jej dlonie kurczowo się zacisnęły, a
paznokcie zaczely się wbijac, w srodek dloni, po czym male strozki
krwi pojawi się na nich, jednak ona się nawet nimi nie przejęła,
bo w tej chwili nie były one dla niej zupełnie wazne.
-
Decyzja nie należy do niej, chociaz przyznam ze nie była zbyt z
tego zadowolona. Mimo ze decyzja powinna należeć do ciebie, to tak
nie jest, my to uczyniliśmy za ciebie. A wiec wyboru nie masz,
musisz to zrobic. Jednak jeśli tego nie zrobisz, lub będziesz się
nadal stawiac, wszyscy zgina, a na pierwszy ogien pojda ci których
kochasz jak i Tsunade, bo z naszymi wrogami żartów nie ma. Czy
naprawde chcesz aby wszyscy zgineli? Co równało by się również z
wymazaniem kraju ognia z wszystkich map, a nazwa wioski jak i jej
cudowna historia, by zostala zapomniala z czasem? – spytala
dosc surowym tonem ta, której nie przypadla do gustu i to z
wzajemnością, wraz z tymi slowami, do Sakury jak grom wróciły
obrazy z jej snu… Wioska pograzona w zupełnych ciemnościach...
przeraźliwe krzyki ludzi… dziecko placzace, które nie moze
znalesc swoich rodzicow, a pozniej jakis wrogi ninja podchodzi do
niego i przebija mu pluca, dlugim mieczem na wylot, bez zadnego
zawachania… Tak jakby nie robilo to mu zadnej roznicy, ze wlasnie
zabil male bezbronne dziecko, jak i pelno innych osob… Widziala
trupy na ziemi… trupy znajomych jej twarzy… mieszkańców Konohy…
jej znajomych z akademii, oddziałów ANBU, szpitala… nawet ujrzala
martwe cialo swojej przyjaciółki Hinaty jak i jej dziecka, które
chociaz było martwe, caly czas było wtulone w matke… Niechciala
aby co kolwiek się komus stalo… zwłaszcza ze teraz to ona mogla
być przyczyna zagłady calej wioski, a tego nigdy by sobie nie
wybaczyla… Sakura przymknęła oczy, ten koszmar zawsze budzil ja w
nocy, przez co nie spala zbyt dobrze. Bala się również zasnąć,
aby nie powrocil… A teraz w ciagu kilku minut, obrazy powróciły
po slowach kobiety ze starszyzny. Ostre slowa, wrecz przekleństwa
względem tej trojki, cisnęły się jej na jezyk, jednak szybko się
w niego ugryzla, aby nie powiedziec o slowo za duzo, co moglo by
jeszcze bardziej pogorszyc jej dotychczasowa pozycje… W jej gardle
zapanowala istna pustka, taka sama susza, jaka jest na zewnatrz.
Nagromadzila troche silny i przełknęła ja gleboko, próbując
zwilżyć troche gardlo. Otworzyla oczy i spojrzala nimi złowrogo na
każdego z osobna.
-
Zgoda… - rzucila przez zaciśnięte żeby, jakby od niechcenia. Na
twarzach starszyzny pojawily się wredne uśmiechy, tryumfu, co od
razu znienawidziala… Teraz zadala sobie w myslach jedno pytanie
„Jak ja powiem o tym Sai’owi?” odpowiedzi nie znala jak na
razie, bala się tej rozmowy, bo przeciez dopiero dwa dni temu,
zgodzila się przyjąć jego oświadczyny, a dzisiaj wszystko mu
zrujnuje…
No comments:
Post a Comment